||कोराटीचे फुले||

ओसाड उजाड माळरानावर;

कोराटीची जाळी असे हिरवीगार||ध्रु||

शरीर चोपडे वर काटेरी मखमल;

पाने पांघरती हिरवी शाल,

पुष्पे लाल पिवळे सोनेरी;

सुमने लगडती तिच्या फांद्यावरी ||१||

बहरली कोराटी श्रावणात;

सडा मोत्यांचा पडला तिच्या अंगणात,

पाने फुले न्हाहती पावसात;

चिंब भिजती काया श्रावणाच्या सरीत ||२||

पुष्पे उमलती वाटे मनास हारीक;

सुमने कोराटीची असे रे नाजूक,

गंध पसरे रानात अपसूक;

मधुकर येती होवून भाऊक||३||

फुले कोराटीची दिसाया चांगली;

जगाच्या उद्धारा तया काट्यावर टांगले,

अशीच माणसे पाहिजेत जन्मले;

दिन दलितास म्हणे जो आपुले ||४||